شمیم باران

سلام
چون زیاد علاقه ای به بند دست وپاگیر عروض ندارم تشریح این کارو به عهده ی دیگر اساتید میسپارم

در خوانش اول متوجه میشم گوش ِ کلمات شما با آهنگ آشناست ولی من بیشتر میخوام به ترکیب سازی های شعر بپردازم

مصرع اول:
شمیم روی انگشتت وضوی آب بارانی
شمیم به معنای رایحه ی خوشه
حالا نسبت این کلمه با وضوی آب بارانی در چیه؟؟؟
در ضمن باران خودش اشک اسمونه دیگه نیازی نیست به مایع بودنش اشاره شه...
شاید وضو و اب باهم مراعات داشته باشند ولی چه استفاده ای ازشون شده؟؟؟
هیچی انگار چند کلمه ریتمیک کنار هم چیده شده

مصرع دوم
خم پرچین گیسویت
خم یا با اصطلاحی شاعر خواسته جعد مو رو به پرچین تشبیه کنه
اما باز موفق نبوده
پرچین از شاخه درست میشه و تشبیه خوبی برای لطافت گیسو نیست تنها میشه انبوهشو با موی یار در نظر گرفت...

در بیت بعد
تار و پود و قالی کرمان نقش مراعات نظیر دارند
و تشبیه چشم یار به زیبایی قالی کرمان و چشم نواز بودنش کار قشنگی بود
اما یه اثر زیبا آدم و میسازه ویرونش نمیکنه
توجه نکردن به تناسبات معنایی اصولا شبیه موریانه پا بست شعر و میجوه و لذت ساخت ترکیبات خوب و رو سر خواننده خراب میکنه
به این مسئله بیشتر توجه کنید...
بیت سومت
سرخی لب معشوق با خوردن انار شب یلدا چه ربطی به خطوط ایرانی داره؟؟؟
اصلا منظور از خطوط ایرانی چیه؟؟؟

خطی میخی خط نستعلیق یا ....؟؟؟

و بهترین ابیات همین دو بیت آخر هستند
که در پیوند بدون طلاقی از هم قرار دارند
اغراق شانه هایی که به اندازه ی جهان است
و تلمیح به داستان حضرت عیسی که مردگانو زنده میکرد
البت این دل مرگان و زنده میکنه که بسی آدم شیدا میشه از خوانش این بیت...
و حرف اخر
بارانی پیشانی ویرانی ایرانی با شیدایی و زیبایی هم قافیه نیستند

مخلصات
ممنون که اجازه ی نقد دادید

چند نکته:

۱_رعایتِ فاصله یِ میان واژگان، مابینِ حروف ربط و غیره که همان خطِ فاصله است، در گیرایی و خوانش و زیبایی و پارناسِ شعری، بدون تردید نقشی ساده اما مهم بازی میکند... مثلا: در شعر شما: تارپودجان... منظورتان در تار و پودِ جان است که مطابق قواعد ویرایش و نگارش بایست به نحو صحیحی آورده شود تا مخاطبتان، دِلْ کِیف شود و همینطور جاهای دیگری که میتوانست جذابتر بارگزاری شوند

۲_وزن شعرتان:

مفاعیلن مفاعیلن / مفاعیلن مفاعیلن ( هزجِ مثمنِ سالم) هستِش.

این وزن که از اوزانِ پُر کاربرد و زیبا و آهنگینِ عروضی است، همواره مورد اقبال شعرا و دوست دارانِ ادبیات محسوب میشود
وزن شعرتان ایرادی ندارد و از اول تا مصرعِ دومِ بیت آخر به نحو صحیحی بکار گرفته شده است ( جز یکی دو مورد اختیارات که آنهم به جا و قابل قبول است)


۳_ مهمترین و اساسی ترین بحث این نقد، رعایت قوافی و بکارگیری روّی ها و واک و واج و هجا و تقطیع و رعایت شاکله یِ شعری است که آن موارد را واگویه مینمایم:

پیشانی، شیدایی، زیبایی... هم قافیه یِ بارانی و ویرانی و ایرانی نمیشوند و ایراد دارند چرا که روّیِ کُلیتِ شعر بر روّیِ ران مستحکم و پایدار گردیده... یعنی متشکل از ر ا نون مثل: ویران... ایران... باران..( هرچند باران خودش دارای ایراداتیست). مصوت بلند « ی» به تنهايي حرف قافيه قرارنمي گيرد.مثلاً واژه ي «بازی» با« معنی» قافيه نمي شود.پس در شعر فوق،پیشانی... شیدا... زیبا... هم قافیه نیستند در این خصوص شما را به خوانشِ کتب عروض و قافیه یِ دکتر شمیسا و دیگران دعوت می نمایم.

بعنوانِ نمونه، منوچهریِ دامغانی، خالقِ مسمط،در شعری که ذیلا می آورم بر همین روال بدون رعایت این سلسله مراتب و روّی و از سویی توجه به حروف متصله،مبادرت به خلق این شعر نموده که خالی از اشکال نمیباشد

گاه توبه كردن آمد از مدايح وز هجي
كز هجي بينم زيان و از مدايح سود،ني (منوچهري)

که بین هجی و نی قافیه برقرار نمیگردد با توضیحاتی که در بالا اشاره نمودم.
هج _ نی ،تنها در حرفِ متصل ی مشترک هستند نه اینکه هم قافیه باشند،فلذا ایراد دارد...هرچند شاعرش مولانا،حافظ،منوچهری یا دیگران باشند


در آخر اینکه می توانست با رعایت این موارد، شعری بسیار زیبا خلق گردد (البته محتوا و صور خیال و آرایه های مورد استفاده، قابل ستایش هستند)

درود بر شما