رویش تروتازه و، دمادم نو

سلام

و

اشعاری که از قلم این شاعر خوانده ایم همواره در حین و پس از خوانش تفکری عمیق همراه با غمی بسیار را به جان آدمی تحمیل می دارند و این غایی ترین هدف هر شعری ست در کنار زیبایی شناسی اش ، این شعر بلندبالا نیز از این قاعده مستثنی نیست و در انتقال و القای پیام بسیار موفق اما چند نکته در حین خواندن ذهن مرا از شعر و پیام اش دور می کرد که به اختصار ذکر می کنم ؛
۱) به کار بردن تتابع اضافات که از شکل گیری تصویر در ذهن مخاطب ممانعت می کند به دلیل تصویرهای پی در پی بدون آن که خواننده فرصتی برای نفس کشیدن داشته باشد .
۲) به تبع اتفاق بند یک به کار نبردن فعل در مواقع ضروری و طولانی شدن جملات که همواره چه در نثر چه در شعر آسیب زننده بوده و هست .
۳) باز هم به تبع بند یک وجود کلمات تقریبا مترادف که عدم وجودشان نیز خللی ایجاد نمی کرد و این یعنی شروع ایجاد حشو .
۴ ) کلماتی از قبیل پازل ، اپلیکیشن و یکی دو کلمه ی دیگر اگر چه مشخص است با تاکید فراوان به این صورت به کار رفته اند اما به دلیل عدم همخوانی با فضای کلی شعر و سایر واژه ها از کل شعر بیرون زده تند.
۵) نزدیک شدن به نثر در پاره ای موارد که بیشتر به دلیل عدم جابجایی ارکان جمله در طول شعر و طولانی شدن جملات روی داده است .
اگر این موارد. که به راحتی قابل رفع می باشند وجود نداشت خواننده به لذت ادراکی تام و تمام از شعر دست می یافت و دم غنیمتی را درست می فهمید و اتفاقا همین که موضوعی دارای پیشینه ی بسیار فراوان در ادب پارسی انتخاب شده است و با ایجاد فضایی نو تعمیم یافته است و شباهتی به آن چه که رفته است ندارد توانایی شاعر را تصدیق می کند ...

سپاس بی شمار از شاعر عزیز بابت اشتراک شعر و مجوز نقد ...