پدر

شعر دوم سخن
رفته بود این سخن از یاد من 
از گذشته چند بهار از ذوق من 
من بودم وآب و بیدک درختم 
گل بود و من و وحشی سرخسم 
رود خانه بود باغ قشنگم 
مرجانه بود ریگهای رنگ رنگم
گاهی کفشکام را می ربود آب زرنگ
صدای جیر جیرکان در شاخ و برگ بید کان 
نقش رویایی به آب لرزش صنو بران 
این همه زیبای در کنار باغ من 
و نجیبه  مهربانی باغ بان بود 
آن ستایش گر به یزدان پدر بود 
پدر بود هم ز من و باغ انگور 
که آن باغچه تمام میوه هاش بور 
عقیق سرخ بود انگور باغم
ز گردو و بادام بود و انجیر باغم 
که ناگه رنگ از رخسار پدر رفت 
تمام میوه و باغم فنا رفت 
که دیگر فصل پاییزش رسیده 
که رنگ از جمع نیرویش پریده 
که باغ رف تو پدر رفت و کبوتر بیمار 
که قاصد آمدو گفت پدر حال 
که دیگر نه باغ مانده نه باغ بان 
نه گردو ونه بادام ونه مهمان 
که دیگر نبود پدر را نام ونشانی