آرزوهای پوک

خانه سنگی وخراب است به قصری نَخَرَندَش
سگ پیری و مریضی ست به تازی نَبَرَندَ ش
نتوان گفت به روبه که در این بیشه تو شیری
که به تیری بِزَنَندَ ش بِدِ رَندَ ش بِکُشَندَ ش
تو نِه ای زاهد و با زُهد فریبی نتوان شد
به خدا ریش بلند ت بِزَنَند یا بِبُرَندَش
تو توانی به فریبی دل خلقی بفریبی
که لباسی به ریائی بِبُرَند یا بِدِ رَندَ ش
چوحدیثی توندانی چوکتابی تونخوانی
توبه ابلیس بمانی که به سنگی بزَنَندَش
هرکه پیمانه شکست عابدوزاهد نتوان شد
هرکه دستاربسر کرد به مسجد نَبَرَندَش
خوش بما گفت دراین معرکه پیری سخنی را
«پرِطاووس قشنگ است به کرکس ندهندش»
نصرت اَر طینت بد هست بزرگی ازتوست
موج اگرهرچه بلنداست به سَدّی شکنندش