تا زندگانی زندگی‌است

هر خنده آراید مرا

اندیشه پیراید مرا
فکری مرا بس پیش برد
فکر دگر در خویش خورد
مویی که از سر پس بریخت
عمری که از پیشم گریخت
خاکی که می‌پوشد تنم
جسمی که می‌پوسد منم
آن لب که می‌بوسیده‌ام
هستی از آن نوشیده‌ام
دستش که دستم می‌گرفت
گرماش در دل می‌گرفت
شوقی که او در من نهاد
عشقی که از جان می‌فشاند
هرشب در آغوشم نهفت
مهرش وجودم را شکفت
از همدلی آغاز کرد
با همراهان همراز کرد
شورَش بسی شورانده‌ام
حرف دلش را خوانده‌ام
دیوارهایم را بریخت
تعبیرهایم را گسیخت

گرچه ز سختی‌ها رهاند

در بند نا ممکن کشاند!
ما عاشقان کیستیم؟
اندیشه‌دارِ چیستیم؟
وارث کدام ارثیه‌ایم؟
جویای چه انگیزه‌ایم؟
تا گِردِ این گردونه‌ایم
حامل و یا محموله‌ایم؟
سیمرغ در افسانه‌ایم
جاوید و جاویدانه‌ایم
یا مثل مرغ شام شب
هضمیم فردا, گرچه چرب!؟
دستی و پایی می‌زنیم
راه فراری می‌بریم؟
خندیده از دل خنده‌ام
من بُرده یا بازنده‌ام؟
فرقش بگو آخر که چیست
تا زندگانی زندگی است

خرداد ۱۳۹۸
محمد موسوی