این قصه سرِ پا شد

این قصهٔ تلخِ من، درگوشِ دلِ سنگ گو
بنشین و ببین او نیز، از غصه فرو پاشد
حیران شده ام حیران، از سردیِ گفتارت
این چیست که می گویی؟ کی تَرک روا باشد؟
***
گویی که ز یادت رفت آن قصه که میگفتی
آن قصهٔ من با تو گویی بشد افسانه
از شهر بخواهم رفت، از شهرِ دلِ تو نیز
گر آواره شوم حتی، کاشانه به کاشانه
***
لقمان شده ای لقمان، از حکمت خود گویی
صد سال گذشت اما، عاقل نشُدَستی باز
پرواز شدی رفتی، از لانهٔ زیبایم
تو مرغ سبکبالی، من نیز پَرِ پرواز
***
اینک به نگاهم باش، بی آنکه بیازاری
این دل به خدا دیگر، بی طاقتِ دنیا شد
سردی ز نگاهت ریخت، دستان من هم لرزید
چشمم به تو بودش که این قصه سرِ پا شد