غزل

کوچه ی بی تو بغض را مشق ستاره می کند

وحشت از این سکوت را به گریه چاره می کند

 

نبض ترانه را سحر ، گرفت و گفت مرده است

چرا برای دفن او به من اشاره می کند؟

 

واژه در انزوای خود در پی درک یک غزل

غزل به دست شاعر خسته نظاره می کند

 

تو رفتی و دوباره شب زرفتن تو جان گرفت

بیا ببین که جان ز تن کوچ دوباره می کند

 

در شب تیره از سفر ، از گذر سحر مگو

خنده زنان نشسته شب صید ستاره می کند

 

می روی و میرود از ، عبورت از تنم روان

ببین چگونه ناله دل از این شراره می کند

 

ببین به قحطی غزل چونان الهه ی جنون

غزل نوشته ناب و خود ،نشسته پاره می کند