نکن نفرین

تو را چه دردیست در دل که چنین گریانی
و مرا اشکیست در دل پنهانی
یک عمر گریه و بسی حسرت
و آه و نفرین یک عشق کرد مرا بدبخت
بنام آن خدای عشق و زیبایی
بنام آن خدای شیرین و فرهاد
منم درد داردم. نکن نفرین عشقت را بسیار
صبوحا ای آینه ی روشنایی
بزن نور بر جسم خاکی
انیسم شو
رفیقم شو دوباره
که من هم گشته ام پاره پاره
صبوحا ای صبوحا
لطف کن دوباره
که دلشاد گردد یار دیرینم دوباره.