تاریک مطلق

کفّاره ی دل بازی تنهایی و ماتم شد
در بیشه ی تنهایی دلباخته حاکم شد
حیفا که می نابم در بزم قلیل آمد
آن دل به کجاها جست عقلم به کجاها شد
آباد گر تقدیر مرکب به که نادان داد
کان جان جهان من در جای نهان گم شد
کارم به کجا آمد کین دایره ی دوار
نازش به غریبان و کفرش به محبان شد
زین فال نهانش بد لیکن به سخن زیبا
کین حال نباشد خوش وانگه به سخن وا شد