حــقــیــقــت زمــان

امشب قلم بی صدا می گرید و تو را می نگارد ... 

فاصله ی من تا تو ... 

هزاران ثانیه ،هزاران لحظه ،هزاران نفس. 

کاش می شد زمان را درنوردید،تا به وادی عشق رسید. 

تا ... به تــــو رسید. 

من برشانه ی تکه ای از زمان زاده شده ام که گویند ،عصری ست پر رفاه

عصری که آرامش بهشت را طعنه می زند !!

اینجا می توان از آبی نوشید ، که بسیار از آن آبی که لبهای عزیز تو ،  تشنه ی آن ماند گوارا تر است . 

اما در حسرتم ، در حسرت آن زمانی که چون تویی را در قلب خود نهان داشت . 

در حسرتم ، در انتظار ، در جستجوی یک اکمل . 

اینجا ، در این حوالی ، همه می خندند ، همه خوشند ... آهـــــان  ... زندگی می کنند ...

.

.

در حقیقت خود گمـــــــند .

 نام این دیار شهر گمشــــدگان است . 

آآآآآآآآآآآآآه از کثرت انسانهای پوشالی ... 

.

.

تو را یافتم . در لا به لای زمان . 

تویی که حتی در آرزو و رؤیاهای من نمی گنجی . 

تویی که تمام احساس و روح و قلبم ، در برابر عجز زبانم از وصفت در  حیرتند

پیوسته گذر لحظه ها ... چون لحظه ی آواز باد در کوچه های شهر، در مژده ی نزدیک شدن به دیدار باران ، آرامش و امیدی برای بگذشتن  از

 لحظه های تاریک و رسیدن به انتهایی بکر بوده است. 

اما حال ... 

گلایه دارم ، از زمین و زمان ، از آشکار و نهان. 

از تو می پرسم  

چرا نباید زاده ی تکه ای از زمان باشم که تو زاده ی آنی ؟

چرا نباید عطش جستجویم با دیدن عطش لبهای خشکت سیراب گردد ؟

زمانی آرزو کردم کاش در عصر من بودی . 

نگاه کــن ... 

چه خراشها که برای تو به جان نمی افتد ... 

چه اشکها که به نام تو ریخته نمی شود ... 

به آمال و نگاه طفلانه ام می خندم. 

نــه .. دیگر این آرزو در آسمان خیالم قدم نخواهد گذاشت . 

آری ، دگر دانستم ... دود های سیاه آسمان این حوالی  

هزاران بار رقیق تر از آن آسمان رو سیه ای ست،که در آن کوی بلا دیدی

.

.

آآآآآآآآی ..

کوفیان زمان در کراهت و جهل خویش ، هنوز زنده اند. 

وااااای از نقاب زشت و کَریه و نفرت انگیزشان

.

.

آری گویی گر بر شانه ی هزاران زمان و جهان دگر زاده شوی ،  

بیش از هفتاد و دو ستاره ، در آسمان تنهایی ات نخواهی یافت  

همانگونه که در میان این آشفته بازار و غلغله ی عشق بازی ... 

مهدی تو ، جز سیصد و سیزده ستاره نخواهد داشت ...