مرا به پرده های معاشقه دعوت کن

می خواستم ،مکافات عشق را
در زخم سالیان
پوسیده بود انگار،تصویر بوسه ای ..
و دلی کُشت آرمان بیقراری را ..

بگو
بگو ...هرگز چنین اندام نت آلود خورشیدی را
به شادمانی شب نخوانده ای ..
بگو!
آوای ماغهای بیقرار
در پلک اسکندریه ،ترانه ی کیست؟!

ای چشمهای دور هوس انگیز
دوگان برفزارهای غریب دردآشام
ای دو پناه شکفتن گیلاسهای خون

میخواهمت،
و لبهایت
هبوط ماٸده تلخ زندگیست ..
وقتی که موهایم فقدان رودخانه های تشنه است

چندان که ایمان آورده ام به مشاطه های کور ..


مرا
در این رقص شباهنگام
درین چیره دستی تام
به پرده های معاشقه دعوت کن ..
به زخمه های آتشی مبین ..
به جلوه های گلوگاه مادیانی که رهاست ..
رج میزنم خیال پنبه خیز دستانت را
رج میزنم
.
.
.
مذبوح تماشایی رویا...