نسکافه های اجباری

ز دانه های تلخ قهوه های تکراری
به طعم آرام نسکافه های اجباری
میان کافه ای
که بوی نسترن می داد
فرو ریخت
غرور مردی از قمار تنهایی
به طعم گس چای سبز
با سیگار
به قاب عکس
چشم های شهلایی
که میخ شد
به کنج سرد یک دیوار
به رفتنی که با غرور همراه شد
به قلبی که
بریده از بروز زیبایی
به چشمی که
سیر شد از جام اشک خودش
به لبی که دل کنده از
شمیم شیمایی
خزیده به کنج میخانه ای خاموش
دلی که
بیانش بوی درد میداد!
من از خدا
طلب پیک و جام می کردم...
ولی زمانه به من
آب سرد میداد
به زخم چشم قافیه ها سوگند
که شعر تو را به عشق
مشق میکردم
میان واژه ها خوب میگشتم
همان لغات خاص را
دشت میکردم
اگر تمام راه ها به روی من سد شد
ولی باز راه تازه ای
کشف میکردم
قسم
به حسی که
عشق نامیدند!
از همان پنجره ای که
به روی من وا شد!
چه وسعتی دارد این قلب ادم ها...
که آن همه عشق
میان سینه ام جا شد!
.
نسکافه های اجباری
ایمان شاد