شبیخون

شبیخون میزند کابوسِ شبگرد ولنگارم
زمینم میزند باران و تنهایی و سیگارم

کمی آهسته تر از روی من رد شو، مراقب باش
پلی پوسیده ام از بارشِ چشمانِ خون بارم

تو رفتی و تمام رنگ ها را با خودت بردی
غزل ها، نغمه ها، لبخند بر لب های خودکارم

شبیه مرده ای در آرزوی مُردنی دیگر
از این تکرار جانکاهِ نفس ها سخت بیزارم

تو گفتی مرد می میرد، ولی هرگز نمی بارد
قوی ماندم، ولی روی دو پایم نیز سَربارم

فقط کوهی که آتش در دلش پنهان شده فهمید
که از این زندگی یک مرگ بی حسرت طلبکارم