زمستان

زمستان را که در چشمانِ خورشیدم عیان دیدم
شبیه جنگلِ مدفونِ زیرِ برف خوابیدم

اگرچه زنده‌ام اما، بدونِ هیچ سودی چون
گیاهی هرزه بعد از او فقط بیهوده روییدم

کسی از پشت خنجر زد به عشقم که تمام عمر
برایش زخم‌ها خوردم، برایش سخت جنگیدم

کسی خوابِ خوشم را بی هوا از چشم من دزدید
که با لالاییِ نبضِ خودش آسوده خوابیدم

دمِ رفتن به او گفتم: "امیدی‌ هست برگردی؟"
و از لب‌های او با ناامیدی بوسه‌ای چیدم

هوای چشمِ من ابری شد و چیزی نمیدیدم
به غیر از خاطراتی که در آن هنگام باریدم

برای بار آخر خواستم او را ببوسم... آه
ولی او رفته بود و "مرگ" را با ترس بوسیدم