دل و عقل در ابتدای ِ راهِ عشق

گفتم ای عقل بیا قصد قماری دارم 
نقدِ جان را بقمار ار تو کم آری دارم
عقل رد کرد و بگفتا نروم من راهت
زانکه مجنون نِیَم و علم شماری دارم 
مرغِ دل گفت من آگه ز حریفت ، گفتم
کو حریفیست قَدَر چشم به یاری دارم 
آنکه ، شد شاهِ فلک با رخِ زیبایش مات
 مات ماندم که عجب ماه عذاری دارم
بی قرارِ دلِ من رفت که گوید بر او
باشد آگاه نه خواب و نه قراری دارم
زان سپس مستیِ من شد هدفِ ناوکِ طعنِ
بیخبر مستی از آن نرگسِ یاری دارم
مانده ام در گذرش رهگذرِ بیماری 
که دلِ زار و چنین حالِ نزاری دارم
چه کنم جز به خرابات نباشد راهم
ساقیا بین به خرابی چه خماری دارم
گفتی از صبر مرا زاهدیا در هجران
صبرِ دل سر شد و روز و شبِ تاری دارم