همه ی عطرهای کیچ

برفهای سُمام آب شد
دستهایت
شراب شد
و پرندگان مقدس عاطفه پریدند..

بهار آمد وُ
اشتیاق به گیسوان لَخت زبرجد آویخت..


خزیدم

درتصنیف معصوم نگاهت
به لالایی های لب پریده
به بخیه های میخک..
و زخمهای سرخ خنکسای پس از هم آغوشی

.

.

.
رمیدم
به صخره های بلیغ تنت ..
که آشوب خون ، در شقایق نعمانیست


به بزم بارقه های هوسناک ..تنیدم
آه
با پیراهن حرارت و افسون

-چون تاجران شکوفه ی سیب
در تلاقی رود کرشمه و عسل-

و نبوغ عطرت را بُرده بودم
تا ساقهای مه انگیز رویا
در نبض نرم نوازش
تا
تَرکهای تغزل بوسه ،
در بیگاه...