لاله های سیاه

ناطور رودهای رهاییست
لاله های سیاه نگاهم ،
به پادشاهی نامت..
آه ،
چکان چکان بغض وُ
چکاد استغناست

دلم گرفت
در هوای سنگی آغوشت
و پیراهن تلخون
چون پرنده های نیلگون بشارت
به زخم حماسه
به سنجاق نورس موجهای تپنده می ساید...

-و هاویه بوسید
کمرگاه غریب شبهنگام-


به این جدال که زخمیست بر عصب شرم ،
براین میانه ی آشوبسای پر از برف
به کاج کهنه ی موصول
که خانقاه سوته دلان را به بعثت اهرام ،
به مرشدان قدیمی
به آسمان
صله بخشید،

به عطرهای شرقی خزه در مه

-که هروله میکرد ،آفتاب نفس زکیه
به اوج لرزش دریوزگان زمانها-

و بستان افروز رسته بر تب افرا

به گستوان تناهی
قسم

به شوق معما
به آبهای پرشراب اثیری

که درد میکشد
قرنهاست
مازه ی شرافت انسان ..