((آیینه ی خیال))

من می آیم
دَر اِمتدادِ تیره یِ شب
با دستهایِ خالی.
دار و نَدارَم،
یک خیال است؛
دشتی دارد و آسمانی و آیینه ای،
وَ بی زمان است.

حس می کنم
سنگینیِ سایه اَت را
که گُذَر می کُنَد
از برهنگیِ این دشت.

بُغضِ غریبِ آسمان،
شکَسته؛
وَ دِهلیزِ اندیشه،
خیسِ تَرَنُّمِ یادت شده.

دَر آیینه یِ خیال،
بِه تماشا می نشینم
تو را.
از تبارِ درختی
وَ سبز،
بِه رنگِ برگ هایِ سروِ نقره ای
که هَر سپیده دَم با شور
سلام می دهند بِه نور.

چه عشقی می خُروشد
دَر امواجِ دریایِ دیدِگانت،
بگذار بیفتم
بِه پایِ این دو گویِ افسونگَر،
و شَوَم
ایزدبانویِ مثنویِ اساطیریِ چشمهایِ خنیاگَر.

نگاه کُن مرا!
نگاهت را دوست می دارم؛
نگاهت، دیدن دارد،
وَ دَر آن،
می تَپَد زندگی.

صدایَم کُن!
صدایت را دوست می دارم؛
صدایت، شنیدن دارد،
وَ پژواکش،
جاری
دَر زمزمه یِ آبیِ آرامِ
احساسم
وَ می شِکَنَد
سکوتِ پرچین هایِ
اِمکان
وَ
تنهایی اَم را.

دستَم را بگیر!
دستهایت را دوست می دارم؛
بویِ رویش می دهند و نوبهار؛
گَرم اَند و بی قرارِ گُلدان،
مثلِ آفتاب و باران.
دستهایت،
دانه یِ عشقی کاشتند
-بی رنگ-
دَر قلبِ بی تاب،
روزِ پیوندِ
مِهر و ماه و ترانه؛
شمع و گُل و پروانه
ساقی و ساغر و دِلِ دیوانه
وَ مشرقِ دامنم
مست شد
از عطرِ یاسِ رازقی.

آه ... جاودانه جوان خواهم بود؟
آه ... خاطره ای خواهم شُد برایِ فرداها؟
نمی خواهم دَر آب پَرپَر شَوَم؛
آیا ققنوس وار از خاکسترم برمی خیزم؟

جاده هایِ مختوم بِه تو
وَ کوچه باغهایِ سرشار از بویِ زنبق هایِ وحشی
فرسوده اند
زیرِ قدمهایَم.
اینَک،
آلاچیقِ رویایَم،
پُر است از
قاصدکهایِ یادِ "تو"
وَ من می آیم ...

سمیِّه صباح ((گُلنار))
سروده شده در ۸ دی ماه ۹۸
ویرایش شده در ۸ بهمن ماه ۹۸