پروانه ی عشق

با هر نگاهت می شوم دیوانه ی عشق
از پیله ام پر می کشد پروانه ی عشق

قبل از تو من با عاشقی بیگانه بودم
حالا نگاهم کن ، شدم دیوانه ی عشق

روز و شبم با یاد تو غرق سرور است
شیدا شدم در محفلِ جانانه ی عشق

حتّی دگر نام و نشانی از خودم نیست
انگار در تو گم شدم، افسانه ی عشق

دل می شود مست و خراب هر نگاهت
از جام لبریز می ات، میخانه ی عشق

عشق تو در قلبم امید زندگی شد
شد هر نفس قلب و دلم همخانه ی عشق

در خشت خشت واژه هایم با تو هستم
آباد شد از مهر تو ویرانه ی عشق

هر شب برایت من غزلها می سرایم
شاید غزلهایم شود کاشانه ی عشق

گل های عالم را دگر لطفی نباشد
گل می دهد هرروز و شب، گلخانه ی عشق

گر چه ندارم من رهایی ازغم عشق
لطف و صفا دارد ولی غمخانه ی عشق

ای آسمان تو هم ببار و همرهی کن
رنگین کمانت را بزن ، شکرانه ی عشق

فروغ فرشیدفر
زمستان ۹۸

سلام

و

با شعری مواجهیم که می تواند دل هر خواننده ای را در همان اولین مرتبه ی خوانش ببرد و این اتفاق بیشترین دلیل روی دادن اش در انتخاب ردیف و قافیه درست و حساس پنهان است ؛ قافیه ای که خود مقصد تمام شعرهای عاشقانه است پس خود این کلمه به تنهایی می تواند نظر هر خواننده ای را به خویش جلب کند و از دیگر سوی توانایی شاعر در هماهنگ کردن قوافی مختلف با ردیف شعر و رسیدن به تصویری کامل است که همراهی مخاطب را تضمین می کند.
ویژگی یاد شده در زیر مجموعه ی همان بحث معروف و همیشه ی مان یعنی موازنه تصاویر در دو سوی بیت می باشد که این عامل همواره از اساسی ترین عناصر اقبال یا عدم استقبال از هر شعری می تواند باشد .
این غزل مجموعه ای موفق است که از ترکیب واژه هایی با قدمت و شهرت متفاوت ، تشکیل شده است ، بدان معنا که اگر چه در شعر می توان کلمات قدیمی را دید ، اما به همان میزان واژه های جدید نیز هستند و از هم نشینی این دو و نیز هوش شاعر در به کار بردن زبان شعر که بسیار به محاوره ی امروز نزدیک است ، کلماتی از قبیل « کاشانه ، می ، همرهی ، شکرانه ، محفل ، میخانه ، دگر و ...» به قدری حساب شده و دقیق در شعر جای سازی شده اند که می شود تعادل و توازن و عدم سرگردانی در قدیم و جدید را در شعر از نظر زبانی مشاهده کرد.
در این شعر می شود به راحتی بسیاری از هنجارهای ادبی مرسوم را دید که کابرد فراوانی نیز داشته اند و بر این اساس شعر باید تکراری و خالی از جذابیت باشد ولی این گونه نیست از آن روی که شاعر در عرضه ی این هنجارها با زبان مخصوص شعر به قدری موفق بوده است که آن ها را تبدیل به تصاویر شعر خود کرده است مثلاً عاشق شدن پس از یافتن معشوق ، غم شیرین و خواستنی عشق و ... این موارد از پرکاربرد ترین مضامین در ادب پارسی بوده اند ولی به لحاظ شکل استفاده و واژه های آفریننده ی هر کدام کمتر می شود تکراری بودن آن ها احساس کرد .
ای آسمان تو هم ببار .. به گمان ام در تو هم سکته ای از نظر وزنی وجود دارد که از کوتاه بودن تو حاصل می شود و به عنوان مثال به کلمه ای بر وزن فع + لن این اشکال به راحتی رفع می گردد مثل لطفاً ، بر من ، روزی و ...
در بیت پایانی زدن رنگین کمان اگر چه به قاعده ی پل زدن و شباهت این دو به هم مرسوم بوده است ولی با کشیدن و بکش به جای زدن و یا کمی تغییر بیشتر مانند رنگین کمانی خلق کن ، می توان به تصویر و نیز صورت بهتری از نظر دیداری و شنیداری رسید .
در آوردن غزل به تکرار دلیلی که بر آن ام داشت ویرایش ظاهر بعضی از کلمات بود که سهوا و هنگام تایپ در کنار هم جای گرفته بود که انجام شد که با مقایسه دو نمونه ی اصلی و حاضر می توان آن ها را مشاهده کرد .
حرف آخر م اما این است که این اشکالات جزیی و سهوی بی تردید خللی جدی در شعر نمی توانند وارد کنند چرا که اصل ماجرا به زیبایی و تعادلی خاص اتفاق افتاده است و نکات گفته شده صرفاً مواردی بود برای هر چه کامل تر کردن این اوج زیبایی و کمال تعادل ...