اهل هوا

خواب مرا پر کرده اند این دشت های سرد
این دشت های مرده ی تاریک
خوابم پر است از آسمان های بلند دور
بالا سر یک جاده ی بی حسرت نزدیک
من را به جایی می برند این خواب های مهو
که گویی از این سویشان حتا کسی با خود
نجوا نخواهد کرد
برگرد
در خواب هایم می روم تا ساحلی متروک
آن جا که می رقصد
بر موج های تلخ
تصویر شورانگیزی از وهم پری واری
من می روم اما در ذهن من انگار
با ضرب دمام و دهل ها ورد می خواند پری داری
من اهل این جا نیستم
اهل هوایی که
حتا به رویاهای من رنگی نمی بخشد
خواب مرا پر کرده است این راه بی برگشت
خوابم پر از است از آسمان
از جاده
از دشت
من می روم اما
وهمی میان ماندن و رفتن
از هر سر این جاده می خواندم گاهی
می خواندم از سمت دشتی سوخته رویای گندمزار
از سوی دریایی غریبه خواب یک ماهی
من می روم
روزی میان دشت های سرد
در جاده رو به ساحلی دلباز
وقتی که می دزدد مرا از سمت دریاها نسیمی
از سمت صحراها سرابی هم
می خواندم اما
دیگر کسی حتا در ذهن من نجوا نخواهد کرد
برگرد

*نام شعر برگرفته از کتابی با همین نام از غلامحسین ساعدی است