کاسه های نجس

#کاسه_های_نجس
.
آیا دیگر دیر شده است؟؟؟
.
این دست های ما بود
که شیشه های رنگین را
به سنگ بی هوایی شکستیم
و به پرنده های زخمی خندیدیم
و زدیم کاسه ی هفت رنگ کهن سرزمینمان را
به صخره ی تعصب و جامه ی جهل در هم شکستیم
مشت در دهان خورشید زدیم
و لبخند را در جلوی چشمان همه در وسط خیابان دار زدیم
و آتش زدیم کتاب های ماه و دره و اسب و گندم را
و زدیم چنگ های خرافات را به گلوی ساز
و سیلی زدیم به باران
 و پشت کردیم با هزار نفرین به جنگل
و شکفتن و پرواز
.
و حالا در دست های پنجره های متروک زده
غبار های مانده را باد می دهیم
و اشک هایمان را روی خیال کوچه های کودکی می ریزیم
و در پستوهای تنهایی بغض های زخمی را در دل شب
در جان دفتر ورق ورق می کاریم
و میزنیم به سنگ آه خاطر آیینه را
و دوباره رگ بیهوده گی مان گل می کند
برویم
از خر شیطان پیاده نشویم
بزنیم گلوی رودها را خفه کنیم
سپس در زیرزمین داری بیاراییم
بی صندلی آویز شویم
.
چرا که با دستِ ذهن های تاریک،  مهربانی را کشتیم و لبخند را
و دست های پاک را در گور های بی نام دفن کردیم
با خون و پیراهن و زخم سرب های داغ
.
و کشتیم و کشتیم
هم نفس هایم مان را
هم شعر و ترانه و آواز مان را
.
حالا
از دور زانو را کتاب کرده ایم که چه
.
آخ چقدر سرم درد می کند
.
وقت چایی تازه دم هم را فراموش کردیم
و نگفتیم "دوستت دارم"
.
و چقدر مست بودیم
اعدام انسان ها را خندیدیم
و برای بوسیدن یک شعر عاشقانه لباس سوگ پوشیدیم
و خاک بر سر زدیم که کتاب مان را اشتباه خوانده اند
و تیغ های برهنه و تشنه در آستین
و کمر را در تاریکی زدیم به رگ های شعر و ساز و آواز و آزادی و هنوز،
سوار بیهوده گی می تازیم
 تازیانه ها در مشت و تفنگ های مرگ در دست
و تیغ های شوم را به کشتار و تاراج زیبایی ها در آورده ایم
و هنوز با اهریمن قهقه می زنیم
و رنگ پلید داریم
و از زبانمان نکبت می بارد
و پشت تاریکی ها به عاشقانه هایمان تجاوز می کنیم
و با اذان به نماز آز می ایستیم
و بوی پول را سجده می کنیم
و خدا را هم سخره گرفته ایم با آیه های شوم
برای همسایه ها دایه نازنین تر از مادریم
و با سوره ایی ننگین حکم را به شکنجه و اقرار و ترور و کشتار می خوانیم
و پشت کرده ایم به خورشید
و به نیایش تاریکی ایستاده ایم و هر چه باران می خواند زلال،
ما گوشمان را گرفته ایم که آواز های کفر
ما را به پرتگاه می برد و تمام
.

آه
هنوز در دست های پنجره های متروک و زخمی و بی گلدان و بی پرنده و بی درخت کتاب آسمان را می ستاییم
و نمی دانیم کتاب دلمان چقدر زیباست
لبریز از لبخند ست
دریا دریا واژه ی عشق دارد
و جنگل جنگل مهربانی
و هنوز نفس هایم را
ابلیس می کشد
و هنوز....
.
کاش کاسه هیچکداممان نجس نبود

 

 

خون دل خوردم ازاین فنجان شعر و سوختم
شعله را خاموش کن من شعرمی خواهم چکار

۱۲ دی ماه ۱۳۹۸