جزیره ی محکوم دل

با انقلاب درونم
چه کنم؟!
گُر گرفته تنهایی
بر فرق پنجره ها
ببار
آذرِ دلم
به یلدای بودنت
خوش است
دیوارهای دل را
بلرزان
زیر این لبخندِ خسته
گسل های بی شماری بغض
سَرَک می کشد
در تنگه ی دل
سونامی نگاهت را
حاکم کن
امپراتوری تنم
در اِشغالی ترین غم
دست و پا می زند
به جمهوریِ جانت
منِ پرآشوب را
دعوت کن
اقیانوس آرام و آبی عشق
آغوش بگشا
این انقلاب درون را
با موجی از بِستر خویش
منحل کن