کوچه

سلام استاد عزیز که همیشه چشم به راهشم هم در اینجا و هم در جاهای دیگر ..... هزج مثمن سالم بود که از اوزان طربناک غزل است و مانند مفتعلن ، ریتم تندی دارد. فقط یک لحظه در خوانش شعر به مصرع " نسیم دلنواز آن نوازش کرد روحم را " دچار سکته شدم‌که بعد متوجه شدم حواسم به هجای کشیده ی " کرد " نبوده است .
اما شعرتان علاوه بر استواری قامت ، از اعتدال و زیبایی هم برخوردار بود و هیچ یک از ابیات آن خالی از لطف نبود :

اما هیچ یک از آنها مانند این مصرع به دلم ننشست :


هوای سیب می کردم گزی از اصفهان می داد


به چند جهت :

۱- سیب و گز هر دو مستعارند و قطعا می توان از آنها معانی دلپذیر متفاوتی را استخراج نمود

۲- سیب و هوا ، هر دو تلمیحی رقیق دارند و شاید علاوه بر هوا که وسوسه است کمی به حوا هم تغییر مسیر دهد

۳- این مصرع علاوه بر شیرینی و دلپذیری معشوقه ، معرف شیطنتها و دلبریهای زنانه ی اوست


۴- و از همه مهمتر نام اصفهان است که این ایام قداستی خاص دارد ، همچنانکه پیش از این خوزستان همین حکم شریف را داشت
و البته از هیچ اهل انصاف و خردی پنهان نیست که در این کشور همه دردها یک درد است. درد مردم خوزستان و جوانان آبان یکی‌ست. درد آنکه جگر گوشه‌اش در هواپیما بوده و شمایی که رودخانه هزاران ساله شهرتان خشکیده یک درد است. این رنجها صورت‌های متفاوت یک درد‌اند، که گاه در آبان، زمانی در خوزستان و امروز در بستر زاینده‌رود سر بلند می‌کند.


مانا

.

..

..