در دل تبریز

خیال و مستی منرا ‌‌‌‌ز عشق رویاندند
و در میان کعبه ی غمگین باورم ماندند

چقدر فتنه به پا کرده کیمیا امشب
چقدر در دل تبریز خرقه سوزاندند

چگونه با تو به ایمان رسیده باشم;آه
مرا که از هوس سرخ گندمت راندند

کجاست نطع نگاهت که کافرم امشب
و کوفیان خبر شام آخرم خواندند

دخیل بسته خزانی به ریشه ی سبزم
دوباره بر دل من زهر خویش خوراندند

چه خواب غریبی میان معبد انجیر
نبوغ ذات خدایان به شرق تاباندند

و از عدمی خسته تمام بغض مرا
به باغهای باور و تردید کهنه باراندند...