بیا برگرد

تعجب می کنم از خلقت تو، چرا اینقدر بدی،آخر چرا تو!
تو که اینقدر رخت زیبا و ناز است، حسد پس از چه رو در قلبت ساز است؟!
تاسف می خورم گاهی به حالت، نمی دانی و شیطان گشته یارت
تو گر دیدی کسی برتر ز خویشت، گرفتی جان او با زهر نیشت
نمی دانی، که دنیا ماندگار نیست؟! بدی کردن برایت افتخار نیست؟!
تکبر یا غرور اینجا روا نیست؟! جهان آخرت زین جا سوا نیست؟!
بیا زین پس بشین تو پای حرفم، که من شکلت دهم چون آب ظرفم
منم آن شاعر یکتا و نابی، که بر هر صحبتی دارم جوابی
اگر هر دم بدی کردی تو برگرد، نمیخواهم ببینم چهره ات زرد
بیا باز هم تو با من مهربان باش، مشو عاشق، ولی آرام جان باش