هتل پلازا

ملحفه های سفید شورش میکنند، 

در عصیان مرخم دود
 و جهان، آخرین وطن منست..
نگاه کن!
لخته های خونی عشق
در نورهای آبی، بنفش بنفشند..
  دست تکان میدهی..
جنگها تمام میشود
گلهای جیوه ،در عطر سرد چوبهای روسی میدرخشند 

و بلیطهای تبدار
در اضطراب گنگ  ژانویه  پخش خواهد شد.. 
  میدانی؟ 
ما  شبیه همیم
درست در آن  نقطه،
که رنگها تمام خواهد شد
و  کوکبهای مندرس شبی کولی،  بر تن آسمان میروید
آری میدانی
آوای فالش گیلاسها
، به اندازه ی کوهستانهای چشمان تو زیباست و
پروانه های مشکی،
در عطر سیترونلا
از زخم  شانه هایم سر میخورند
تا در  فلسهای کبود اندام  انسان به خواب رفته باشند
 و انگشتانت که در  زایش شبانه ی آهنگ...
و آهنگ..

بوم سرد زمین، آخرین خانه ی منست، عزیزم
 و پیراهن ژرژت شرابی سیر، یادگاری زخمی
.
.
.

شاید این پرنده ی کوچکی که تو خواهی کُشت
آخرین مرغ مقلد باشد...