گندُمزار

آن پارچه یِ زَردی  که به پیراهَنت دوخته ای
بر هجرتِ ساقه های گَرْمِ روشَنا یَله میکند، بارانرا
آن باغهای مُغنیِ عَسل
آن زائرانِ طَرارِ گیسوانِ دِلبرانه ی ِ شب
آنْ پَرده_ پونه هایِ دلشوره یِ عَدَم
که بَر دامان ریخته ای،
.
.
.
آه، ای ضیافتِ گُلهایِ بِرهنه یِ کاغذ وُ خُون
ای سُکرِ غلیظِ پَنجره هایِ گشوده،
به تالابِ برف

ای غُربتِ فوج هایِ حَزینِ ترانه،
دَر رَمه هایِ شَرابدارانِ هَرگزِ آهنگ
ای حریقِ آسیاییِ فلاتِ سنگیِ سَخت
در تیغه هایِ پَرنده_ پوشِ قُله یِ روز

عِتابِ مُرَخمِ فصلهای بُریده
 رَگهایِ بُریده...
دستِ بُریده و
 اَشک
دَر اِضطرابِ الحان ِ ارغوانهای پیراهنم..

هِجرانِ شیخ وُ کولیِ قُمارخانه یِ غَم را
عصیرِ بُتِ باژگونه یِ ماتمرا..
از کُدامین سِتاره  آوَردی! ؟

آن پارچه یِ زردی که بِه پیراهَنَت دوخته ای،
گَندُمزارِ مَنَست...

تیرماه98