دختری طلا

روزی که باد ، حلقه به دور خود کشید

باورش نبود ، که تلخ هم ، شِکر شود ، به روزگار

در فصلِ بی خزان ، چو برگ

به سنگ چینِ کوچه های دل ، به خون رسید

سِکَنجِبین به تُنگ بلور، شکوفه به یاد تو ، شیرین چو تلخ

بگذار ، همسفر شوم من این بهار، با بهار

تا بوی آشنا ی رنگ بگیرم ، سراغ

حباب تو باران چو دختری طلا

در باغ ، پشت پنجره

به ایوان نشسته خیالِ من

بر بالِ کبوترِ خوش رنگ نقش تو با ناز می کشید

با بودن مجال ، پیام می دهم به باد

بنفشه بر لب حوض خشکید ه ، من به آه

گر چه یاد تو دست ، از سر ما نمی کشید

لجاجت دل شد ، که عارضم به باد

کاین رسم ناخوش گیسو ، پَر خورشید ، به دست باد

به دل ، نشسته ، تو آهنگِ آینه ، زن چه می کنی

دستم رها به دشت ، زمانه بی تو به آتشم کشید

فردا که قیامتی شود به پا

مجنون سحر تو لیلا ، شکوفه می شود به دست ، بیا