می نوشم

می نوشم و هی نوشم
اندیشه نو پوشم
با او که زمین خوردم
این بار نمیجوشم
مطرب تو بزن دف را
مرشد تو بزن کف را
ساقی تو ملولم کن 
دنیاست در آغوشم
چنگی بزنم زین پس
دل تشنه آهنگ است
هر شب بدهم سوری 
خمّاره ی خوش نوش ام
این عاقبت کار است 
پیچیده و دشوار است
نی پرس نزنم حرفش
کز غم نرود هوشم
آر آن می وساغر را
صهبای شناور را
میباره شوم خواهم
خسبیده چو خرگوشم
هی ریز و برونم کن
از عقل به دورم کن
دیگر نکنم یادش 
نامش فراموشم