خاک سرخوش

من گوهر آن خاک سرخوش ام 
که جدا گشتنِ من، سخت بر او بود
و چو مادر به فرزند مرا حس می داشت
من اما چو جنینی به لگدهای خودم افزودم
شکمش را بدریدم 
شدم گوشت و از رگ جریانی ساختم
بر دو پا رأس شدم 
راه را پیش گرفتم پی آن نور
کزان جان به تن و 
روح بگیرم!
بشوم شاه خلایق و ازین کام بگیرم
خاک مرا گرچه رها کرد اما به خیالش
میروم. سیر شدم. خسته شدم. برمیگردم!
میشود خانه دوباره
تاابد منزل و ماوای تن ام
چه ساده!
 ندانست که من هر چه توانم بکنم
که مبادا برسد حادثه تلخ وصالش
ولی افسوس که آن نور مرا خواهد کاشت
و جدا خواهد رفت
و من ای خاک ازین لحظه 
تورا خواهم خواند 
تورا خواهم خواست...