غزل

«غزل»

زندگی بس زیباست...
قد یک خاطره ی ناب که گاه و بی گاه
قلقلک می دهد احوال مرا
و به بازی گیرد کودک احساس را 
و سکوت لب من، بی هوا میشکند...
زندگی نیم نگاهی است ک از گوشه ی چشم
بی صدا مرغ دلم را پر داد
و رساندش تا اوج
و نشاندش سر گلدسته ی عشق
تا که آن باغچه ی سبز خدا، غرق آواز شود،
و به آوای مسیحایی خویش،
مردگان بی عشق،
جانشان را با عشق بار دیگر بخرند،
جامه ی کهنه ی بی مهری را
دست خالی بدرند.
زندگی را باید، از مسافر پرسید
دور افتاده، غریب، جاده هایی بی امید
بی هوا رو ب جلو میراند
کوله بارش صدها خاطره ی خیس ولی می داند،
زندگی گرمی آغوش پس از فاصله هاست...
من غمگین شاید آسمانم ابریست
شب اگر خورشید را از دل من دزدید
دل اگر غرق سیاهی است بدان عیبی نیست
من خیالم راحت، صبح هم می آید
زندگی روشنی صبح ب رخساره ی توست
زندگی بس زیباست
گاهی اوقات ولی، مردمان بی خبرند
عاشقان می دانند
زندگی را باید با غزل معنا کرد
صد غزل باید گفت
از غزل باید گفت
دل به دنیای غزل باید بست
شب به شیرینی رویای غزل باید خفت
زندگی زیبا هست
عاشقی زیبا هست 
گل چه زیبا، باد زیبا، موج دریا زیباست
غزل زندگی من اما...از همه زیباتر....