ویرانه ی دل

هرچه پای چشمم را می برم 
بازهم 
سوی تو می رود نگاه...
بیم فراق تو دارد 
قاب های خالیِ بی دست 
که بر دیوارهای 
قلب سوخته ام 
هنوز به ریشه ای 
از بندِ یادت 
معلق مانده اند...
جان می کند 
ساعتِ بی عقربه ای 
کف این ویرانه 
که شاید 
تکانی به زمانی بدهد 
و دست گذشته را 
پیش بکشد...
بر پیشانی این 
حجره ی خالی 
خمِ هیچ نشانی 
نمی نشیند،
جز براندازِ تنومند ِ هوایت
که سوسو میزند 
از باریکه ی پنجره های نیمه باز...
من 
روزی هزار بار 
در خودم 
از تو بی خود میشوم،
و همانم که 
انگار همان بود جهانش،
پر از وعده ی دیدار دروغت...