گردن کشیده ،مستِ هماغوشیت ولی
با گیجِ بوسه های تو ، من آشناترم
یک عمر تاب داده و لالایی ات شده
هربار این منم که تو را خواب می بَرم
محکم گرفته پای تو را از پرندِگیم
بوفم که از تمام شبش وَرنمی پرم
هربار این منم که تو در عنکبوتی ات
صد پیچ وتاب می خوری و می تنی به او
هر لحظه،لحظه، حادثه می پیچدت به من
هی باز و باز ِ دُکمه ی پیراهنی به او
یک رهگذر که شُر شُرِ باران بگیردت
از فکر من پریده ، شتک می زنی به او
رویای صادقانه ی او قصّه ی من است
بوفم که کور از تنِ لکّاته پا شدم
با چشم های خیس و خمار و مورّبی
در اضطرابِ زل زده اش ،خیره جا شدم
افتادم از عبورِ نفس هایِ آخرت
وقتی نَفس ،نَفس ،نَفَ...خوابیدو «ها» شدم
اعصابِ پرت و ملتهبت، گیجِ گیجِ گیج
از من که مست کرده وُ در او تلو ،تلو...
حالا که پر کشیدنِ تو، مُفتِ چنگِ من
از هر چه بال داده تو را ،می زنم جلو
بو بُرده انقراضِ خودش را کنارِ تو
بو بُرده سایه ،سایه ،مرا این وسطِ ولو
بویِ مرا شنیده و حالا به اشتباه
شمشیر رو کشیده و درگیر مردم است
خورشید ِ شعله ،شعله رها در تنت مَنم
شک کرده او به آیِنِه وُ در توهّم است
گردن بکش،بنوش و بریزم، بخار شو
از من بپاش در شب ِ او ذرّه ،ذرّه آب
یک بوف مانده از من و یک عنکبوت ،تو
از من بِپیچ و در تنِ لکّاته ات بخواب
#سارا_سلماسی
سلام بانو
زیباقلم زدید