پیدا

رفت یار و با خودش دل های شیدا را بِبُرد
شادی و شادابی پنهان و پیدا را ببرد
رفت و پُشتَش بستن در در شب بیچارگی
شورِ دیدارِ طلوعِ صبحِ فردا را ببرد
خانه ای پر گشته از اوای اواز سکوت
اری او با رفتنش اواز اوا را ببرد
صبر بر بیداد دلبر می کنم اخر ببین
صخره با صبر و تحمل هوش دریا را ببرد
دست در دستان یار خویش بگذار و بدان
گردباد بی کسی هر قلب تنها را ببرد
همره یارم‌ بمانم گر چه ان بی معرفت
رفت و با درد فراقش از تنم جانرا ببرد