به نام

 

برای پیراهنت،
که سرزمین مقدس عطرهاست
و چشمانت
،که عصیر زمرد تلخ، در  لحن شراب

 ‌ در فصل تو،
که آغوش بلند درناهاست
گم می کنم هرم رمیده  ی شهریورهارا
.
.
.

بیدا من، دریای افروخته ی نوا!
با رودهای حزن، می خوانمت به نام
مجنون بی قبیله ی  لیلی
 زخم آرمیده ای  در تبسم یاد
راز مشترکی، از تغزل ماه و آفتاب
.
.
.
با یشمهای  حضور برهنگیت،
گم میشود باغهای معلق شرقی
رویای من،، ترانه ی وحشی اسبهاست
و گیسوانم ملامتگر عصری گداخته
چون درختان مواجی سراب،در ناوکی غریب،،
گم میکنم آسمانهارا
در آوای شمعی شور
در التهاب آهنگستان عصیانگر باد
.
.
.
،،،
که  چشمانت، مناره ی کبود بارانهاست
... به نامت،
که ناقوس مرکب کهکشانهاست.