آواگر

 

بر سحابی غمگین عشق،، 
نغمه ای  از بدیهه ی  اقیانوس بخوان
در سردسیر ثعلب های آبی  دشت،،،
من به رقص کولیان میاندیشم

پیکره ی شب را به معجزه ی  دستانت بیاویز
و مشروحی از چکامه  به تن کن،
ایستاده بر شرابه های وحشی فلق،،،  افسانه وار

قدم میگذارم
 در ورع نواخته ی کبوده های غمبار، قدم میگذارم
 بر درای گریوه های سخت لمیده بر لبهای زیتونی شهر  ،
در گراوه های سرگشاده ی باد
در کوهه های موسیقیای طوفانزا
 در انکسار موزون  انگشتانت، قدم میگذارم
 
.
.
.
به تاراجی
 نواک رازالود شب را بیاغاز
به قداستی مقیم، از گاتهای ناگشوده ی گس
 شب ، شبان شوریده ی دو چشم توست
و عطرت، شبگیر مستانه ی رویای عزاداران

شبهنگام
در  آشوب آواگر اشک
در تمرد خواب
در لجه ی بلند پیراهن صبح،

 

من با اساطیر یک گیاه می رویم
در  گوشه های معبدی ابدی
در  آواز فرقه های سپید رود، در فواره ها
،درحجب فصول نت انگیز بم
 در واحه های نور،
.
.
.
در هر حریق گنگ
که موکل خواب را
 با رایحه ی عصبناک موجهای نو، به پژواکی تازه  مهمانم
.
.
.

من به تو می اندیشم.