ترس و تناسخ

درودبرشما
چه طولانیییییی
شعرتون غزل نبودمثنویه چون هربیتش یک قافیه ی مجزاداره.....
نمی دانم چراشعرتون بهم ریخته وپشت سرهم اومده
چنانچه که باگوشی یاتبلت ارسال می کنیداشعارتان را
قبل ازاینکه گزینه ی ارسال رابزنید اون بالای کادرارسال یک گزینه ی ارسال باتبلت وگوشی ست اونو تیک بزنید تا شعراینگونه شلوغ وبهم ریخته نشه
دوش دیدم خود را در خودم کز کرده بود
دست را سوی چشم، سدی از دز کرده بود
اشک از دو چشمانم میریخت بی امان
چشم به اشک میگفت اندکی با من بمان
بی پول و مال بودم و لخت و بی لباس
عاری از نور و امید و آس و پاس
چشم داشتم به دستها شاید سویم سکه ای
یا که از دست خباز پرت گردد نان و تکه ای
آه در بساط من نبود ناله زنم از خویشتن
روح خجل رو بود و عارش بود در پیش من
تااینجاش روتونستم مرتب کنم بقیه اش که نفهمیدم نثره یانظم
شعرتون خیلی طولانیه
ووزنش هم مشکل داره به عنوان شعرکلاسیک....
تصویرسازیها بایدبهترشه ودرکل
نیازمندویرایشه....
اینقدرطولانی نوشتن الان موردپسندمخاطب بی حوصله ی امروز نیست وخسته کننده است میشه درچندبیت منسجم حرف خودمونو بزنیم اصل کیفیت کاره
ببخشید که جسارت کردم تیک نقدمی زنم تا بقیه دوستانی هم که باگوشی یاتبلت ارسال می کنند طریقه ارسال درست رایادبگیرند
چون طریقه ی چینش ونظم یک شعرخیلی مهمه درنظراول
ومخاطب را جذب خواندن ادامه ی شعرمی کنه
ان شاالله که موفق باشید