عشق دهاتی

دلوم تنگ و تنوم سرده ، کجایی؟
کجا پنهون شدی که میگی گرد مایی!؟
رخوم سرد و دلوم درد و نون بیاتوم
حیاط بی برگ مونوم که بی حیاتوم
نشستی کنج ناکجاآباد و پشت دیوار
چطور رهت پیدا کنه، ای مرد بیمار!؟
به خالت مو تو کنوم، او خال هندو
به خوت یعنی کجان ای مرده رندو!؟
کجان که مو نروم از او ره و کوچه
یجا دیگه پر کنم این مشک و دلوچه!
ولی مو خودوم دیدوم چشمت مونو دید
به عشق مو تو هم بیدی مثه بید
اگه پیش مونی پس کمی سر و صدا کن
صدات مرهمه ، مرهمو بر مو دوا کن
اگه نیستی که نفسهای مو چه حاصل!؟
بفهموم که مو نداروم رو و قابل!
دلوم تنگ و دلوم تنگ و دلوم تنگ
خودوم سوی بیابون و سروم سنگ
نمیدونم چرو با ای موی بی رنگ
چرو و وای چرو تو میکنی جنگ!
شو و روزوم بگی سر ری تو نشینوم
به ای امید که مو روتو ببینوم
ببینوم روی ماهت و سیت ترمه بیاروم
بگوم سیت عشقومی، عشق صد عیاروم
عیارت سیم صد بی و من صفر عیاروم
چه خوشگل بی ای بوا،ای روی یاروم
از امرو مو میشینوم پای ای جوب
که تو سی او بیوی و مو بشوم چوب
تو هی مشک پر کنی و سی مو کنی ناز
مو هم از چوب خشک سی تو زنوم ساز