عقربه های زیستن

به تولد می‌نگرم
ناخواسته تولدم 
و زمانی که مرا به کودکی می‌بلعد
که چه بی تابانه 
پی یک دوست، یک لحظه نشاط می‌گردم
و چه بی صبرانه 
سر انگشت زمان را به نبرد می‌خوانم 
و زمان می‌چرخد
تا بایستد به زمانی که زمین افتادم 
آه، چه بی رنگ و سیاه است سیاهچال زمان 
خوب به خود می‌نگرم 
که چگونه، به نیرنگِ زمان تَن دادم
و چه بد نیرنگی
آن  سرش عقل و غرورم که به من می‌خندند
این سرش قلب و دلی که بی صدا ذبح کردم
و چه بی رحمانه 
من به تنهایی خود تبعیدم
به خدا می نگرم
آن خدایی که در قَعر زمان گُم کردم
قلبم از شرم نگاهش چنان می‌لرزد
که زمین روی زمان هَم فرو می‌ریزد
من می‌مانم و او
با همه خواری خود
من از اعماقِ  وجودم خدا را خوانم 
و به فرمان خدا عقربه‌ها می ایستند
تا بپرسم از خود
ز چه روست زیستنم ؟

اینک افسار به دست
خَم هر عقربه را می‌گیرم
تا به فرمان دلم بند کنم 
که من از دل به خدا نزدیکم 

به تولد می نگرم 
خواسته تولدم 
و دلی که اینک
در پس هر لحظه
رازِ انسان شدنش می‌داند.

سمیه زارع (سارا)