مستان هشیار

ای که در عالم ِ خود , غرقی و بی شوق ِ بهار

ز چنین خواب ِ جهالت , نفسی سر بردار

گل و بلبل , همه نقشی ز خداوند ِ دلند

رسمش این نیست که باشد دل ِ آدم مُردار

باده نوشان ِ حریمش همه پیمانه به کف

به امیدند که ساقی , بنماید اسرار 

لیکن آمد ز قدومش , قدح افتاد و شکست

شرم بر آن که در این بزم , بماند هشیار

تو چه دانستی از آن چشمه ی شادان ای پیر

کودکی مست بگوید , در ِ گوشَت اخبار

مردگان , زنده شدند ار چه که یاران ِ شتا ء

دیده بر باغ بدوزند و نمایند انکار

نقش ِ معشوق نظر کرده به هر عید , رسول

لیک خندان برود باز ,  به دنبال شرار 

سال نو  مبارک .