باز هم با قصه هایت , کودکت را خواب کن
کودکت را مملو از , عطرِ فضایی ناب کن
کودکم , آری , به یاد ِ روزگاری دوردسـت
خویشتن را همچو چوپان و مرا , ارباب کن
باز هم لالایی ِ خوبت , مرا آرام کرد
بچه شیر ِ سرکش ِ روح و روان را , رام کرد
بار ِ دیگر با نوازش های سحرانگیز ِ تو
دل جوان گشت و به یک دم , عقل و سن را خام کرد
باز هم من کودکم , دنبال ِ یک الاکلنگ
می روم در کوچه تا بازی نمایم , هفت سنگ
می کشم در دفتر ِ نقاشی ِ فیلی خود
کودکی را در کنار ِ مادری خوب و قشنگ
حال دست ِ مهربان ِ یک فرشته بر سرم
مثل ِ سنجاقک به هر سو , می دوم یا می پرم
مظهر ِ مهر و عطوفت , پاک و بی همتا تویی
شرمسارم من , چرا ؟ چون از تبار ِ دیگرم
چشم ها تا باز می گردد , میان ِ غربتم
ماه , هنگام ِ شبانگه , می شود همصحبتم
ماه و خورشید و ستاره , پیش ِ تو , تاریک و زشت
من به دنبال ِ درخشان و فروزان لّعبتم
ای که نام ِ دلنشینت , زینت ِ هر دفتر است
دانم اینک , چشم های مهربانت , بر در است
ابرها با هم نوشتند از سر ِ اخلاص ِ خود
جنت و فردوس اعلا , زیر ِ پای مادر است