ای شمس که نزد ِ کردگاری دلبند
از نور ِ رُخَت , ستاره رفت اندر بند
گفتم که بخوانمت , قمر یا خورشید
نه , پیش ِ شما , شمس و قمر , سیری چند ؟
ای جلوه ی حق , چه خوش پدیدار شدی
در هر دو جهان , امام ِ ابرار شدی
آن شب که به جای مصطفی خوابیدی
محبوب ترین رفیق ِ دادار شدی
امروز تو آمدی که ماتم برود
لبخند بر آن لبان ِ خاتم برود
از شوق ِ قدوم ِ پهلوان ِ خیبر
بر کعبه , شکاف ِ سنگ , در دم برود
از باده ی عشقت , همه ی عالم مست
حتی من ِ پرگنه , شدم باده به دست
ای ساقی خوبان , مددی تا برهیم
از هر چه در این چرخ و فلک , نیست و هست
ای شیر ِ خدا , پاک ترین شخص ِ زمین
ای شاه ِ نجف , که با تو تزیین شد دین
جانم به فدای خاک ِ درگاهت باد
ای کاش بگویی تو , الهی آمین
در پیچ و خم ِ صاعقه ها مهمانم
عصیان به فنا کشانده , جسم و جانم
تو دل نگران ِ شیعیانت هستی
تو دل نگران هستی و من می دانم
فرزند ِ تو عباس و حسین است و حسن
پرورده تو را پیمبر اندر دامن
زهرا شده همسرت , و دنیا گفتند
عالم ز ازل , بُود فدای این زن
امروز که بهترین زمان ِ سال است
ابلیس , درون ِ محبس و بی بال است
آن قدر تو خوبی و عزیز و پاکی
من مطمئنم که گبر هم , خوشحال است
جنت به گمانم که شد آن دم آباد
ایزد , خبر ِ آمدنت را سر داد
انگار خدا از آسمان می گوید
ای دوست , ولادتت مبارک ها باد