بت شکن مست

تادیده بر آن ساقی سیمینه بر افتاد

دل مست چنان گشت که از پا و سر افتاد

آن تیر که از خانه ی ابروی تو بر خاست

بشکافت چنان سینه که خون در جگر افتاد

بت بود مگر دل که چنان  بت شکنی مست

بشکست و فرو ریخت  و دل را سپر افتاد ؟

صد وای بر آن مرغ که از حسرت دانه

در دامگه زلف تو پیچید و در افتاد

از آه جگر سوز من آن شمع چنان سوخت

کز شعله ی آن هستی پروانه بر افتاد

تا شمع رخت شعله بر افروخت  دل از شوق

پروانه شد و شعله بر آن بال و پر افتاد

گر باب امیدی است خدا را بگشایید

کاین ( عاشق )   شوریده زغم در به در افتاد