شعر روزگار

به مناسبت روز شعر و ادب فارسی

تو شعـــــر روزگاری شهریارا        

جهان را افتخـــــاری شهریا را

برای تشنــــــگان دشت عرفان        

زلال جویباری شــــــــــهریارا

غزل گفتی و در سفتی چو حافظ      

نشان از خواجــــه داری شهریارا

ز زلف نو عــــــروسان تغزل         

جهان در حیطه داری شهریارا

سپاه تو همه صـــــــــاحبدلانند        

که شاه این دیاری شـــهریاررا

کسی جز تو در این عالم غزل را           

نشاید شــــهریاری ، شهریا را

خوشا سوز و گداز آذری شعر         

که آن را شهــسواری شهریارا

چه خوش گفت این سخن پیر خرابات       

غزل را اعتباری شـــهریار را

ز «سرخی » هم شنو جـــــانا کلامی       

همیشه شـــــــهریاری شهریارا