لاک سبز

سلام خدمت دوستان بزرگوارم...
یکی دو اشتباه در نگارش و املا به چشمم خورد
مصرع سوم،بند اول:مخمصه درست است←من کنج وجود تو در این مخمصه درگیر
قسمت بعد هم،
آهسته و بی حوصله با زجر کشیدن(مصرع سوم بند دوم)تبدیل از به با

سلام و هزاران درود خدمت ابوالفضل عزیززززم
حالتون خوبه؟

بسیار زیبا سروده اید و عالی دوست خوبم
مثل همیشه

وزن بسیار زیبایی رو انتخاب کردید.به شخصه این وزن رو خیلی دوست دارم و به قولی با روحیه ام جفت و جور در می آید.

مفعولُ مفاعيلُ مفاعيلُ فعولن(هزج مثمن اخرب مكفوف و محذوف)
وزن شعر معروف شیخ بهایی:
تا کی به تمنای وصال تو یگانه
شکم شود از هر مژه چون سیل روانه


از طعم لبان تو تمامی غزل ها
مبهوت و معلق وسط دایره هستند
من کنج وجود تو در این مخصمه درگیر
دستان مرا با خم گیسوی تو بستند

شروعی محکم و عالیییی
دایره مجاز زیباییست:مجاز جز از کل دنیا
یک نماد عالی : نماد فضای محصور که هم می تواند نمود بیرونی زندگی باشد و هم نمائ حصر وجودی ذهن شاعر
و دارای یک ایهام جذاب:می توان دایره را صورت معشوق هم در نظر گرفت.

یک نکته ی جالب که قسمتی از جهان بینی و نگرش شاعر را هویدا می کندساختار مجهول جمله ی\"دستان مرا با خم گیسوی تو بستند\"
این جمله نمایان می کند که شاعر تا حدی جبر گراست و قایل به تقدیر از پیش تعیین شده که به وفور در اشعار حافظ و خیام هم یافت می شود.

تا چشم به راه تو نشستم که بیایی
هی دست کشیدم به سر ساعت بیمار
آهسته و بی حوصله از زجر کشیدن
محشور شدم با لب و خاکستر سیگار

مراعات نظیر زیبایی با واژه های \"دست \"و \"لب\"و\"چشم\"و\"سر\" شکل داده اید.
تصویر سازی بسیار زیبایی داشت که چون در بند دوم هم قرار گرفته باعث می شود بیشتر با حال و هوای شعر انس گرفت.

فقط به نظرم همان \"از\" بهتر است .چون \"با\" در مصرع 4 هم آمده و تکرار پی در پی آن در یک بیت چندان باب طبع نیست.

هی ضجه زدم،داد زدم،آه کشیدم
روی لب بی جان خودم تار تنیدم
در دشت پر آوازه ی شاعر شدنم باز
دور دوسه تا واژه ی بیمار دویدم

پارادوکس زیبا در بیت اول
بیت دوم این بند بسیار عالی بود
یعنی بی نظیرررررررر بود
تصویری کمدی و در عین حال حقیقی از شاعر بودن
احسنت
فقط ضجه به معنای ناله و فغان با\"ض\"نوشته می شود که احتمالاً اشتباه تایپی پیش آمده است.

من عاشق لب های تو بودم،و تو اما
من را به خودت راه ندادی که ندادی
ای کاش لبی باز کنی تا که بسوزم
ای ماه،غزل،شهد و شکر،قندِ زیادی

احسنت
عالی بود
فقط همین

یک عمر من و زندگی و داغِ نبودن
هی بغض شکستن وسط شعر سرودن
تنها شدن و قافیه سازی مکرر
محکوم شدن،داغ شدن،ملعبه بودن


یک بند ماندگار
این قسمت را حتماً در گوشه ی ذهنم یاد داشت خواهم کرد.
عبارات را به خوبی در کنار هم نشانده اید و این کار ذهنی سیا و احساسی پویاست و از همه مهم تر....
قلبی عاشق
\"محکوم شدن،داغ شدن،ملعبه بودن\"
باز هم جبرگرایی مشهود است در عبار محکوم شدن.
ترتیب این عبارات برایم جالب بود
مسیر عاشق را به خوبی در قالب سه مصدر به تصویر کشیده اید.

محکوم شدن:همان عشق آنی
داغ شدن:هجرا و فراق
ملعبه بودن:حسی که یا به واسطه ی بی مهری یار یا فقر و فنا در مرحلهی آخر پیش می آید.

من غرق در این زمزمه ی از تو سرودن
سیلی خور محکوم غزلواره ی غم ها
آوارم و دل زردم و بی مایه و بی جا
مغمومم و مغلوبم و در حسرت و \"تنها\"

حسن ختامی عالی و تاثیر گذار
مثل همیشه

*********************************
با توجه به گفته ی بعضی عزیزان راجع به غمگین بودن اثر می خواهم مطلبی را عرض برسانم:

یک اثر هنری فارغ از رشته ،سبک و قالب آن ،وقتی خلق می شود که یک یا چند احساس در اوج خودشان باشند.

یا غم......یا عشق....یا شادی.....تنفر....انتقام ....سرگشتگی یا هر حس دیگری.

در این بین قدرت عشق از همه بالاتر است....چون می تواند در بردارنده ی این احساسات،توام با هم باشد.
در عظیم ترین شادی ها هم حتی شده به اندازه ی یک ذره ، غم پیدا می شود .......همین طور در اندوه ها هم شادی.

خلاصه اینکه هنر،مانوری متناوب میان این احساسات است.
******************************
در کل شعری بسیار زیبا خواندم که به قول خودتان دز حزنش از آثار قبلی کمتر بود

اما بسیار لذت بردم و واقعاً از چشمه ی ذوقتان نوشیدم دوست دانا و خوش ذوقم

پر گویی هایم را به بزرگی ببخشید
در پناه حق باشید