جرعه ای از مرگ

سلام بانوی عزیزم
شعرزیبا وبااحساسی بود
زیبا شروع کردید تصویرسازیها وآهنگ شعرهم خوبه
اما باتوجه به تعریفی که ازچهارپاره داریم شعرتون نیازمنده ویرایشه.....
بااجازه تون ابتدا چهارپاره تون راازلحاظ چیدمان مرتب می کنم چون چیدمان چهارپاره هم مهمه
بیزارم از این حس سردرگم
بیزارم از دلسوزی مردم
بیزارم از بوی گل و گندم

من جرعه ای از مرگ می خواهم
گفتی که با تو تا ابد هستم
از صفر مطلق تا به صد هستم
باچشم هایت در رصد هستم

افتادم از آنها چه ناغافل
رفتی گذشتی از کنار من
میترسم از آیینه از این زن
بی شک ،یقینا، آری ،حتما

من دوستت دارم ،تو میدانی
پس میزدی هر لحظه آغوشم
بس کن نزن دیگر در گوشم
من رفته ام یک جسم خاموشم

تو میزنی از پیکرم بیرون
با مرگ هستم در تله پاتی
این قاتل بالفطره ی ذاتی
آورده از زنجان چه سوغاتی
لاجرعه امشب مرگ مینوشم
.
چهارپاره‌ یا چارپاره‌ یکی از قالب‌های شعر فارسی است. این قالب در شعر کلاسیک فارسی تازه است و پس از مشروطیت در ایران رواج یافته‌است. چهارپاره از دوبیتی‌هایی با معنای منسجم تشکیل شده‌است، با این تفاوت که برخلاف دوبیتی، معمولاً مصرع‌های اول با مصرع‌های دوم و چهارم هم‌قافیه نیست و از لحاظ وزن نیز کافی است که مصرع‌ها هم‌وزن باشند.[۱]و مصراع‌های زوج هم‌قافیه‌اند. از معروف‌ترین شاعران در این قالب می‌توان از فریدون توللی، فریدون مشیری، مهدی سهیلی و پرویز خانلری یاد کرد.
اما باتوجه به تعاریف بالا درشعرشما این موارد رعایت نشده وچهارپاره ناقصه
مثلن بند اول
بیزارم از این حس سردرگم
بیزارم از دلسوزی مردم
بیزارم از بوی گل و گندم
جداازاینکه یک مصراع کم داره
طرزقرارگرفتن قافیه هاهم درست نیست هرسه مصراع پشت سرهم دارای قافیه اند واین درست نیست
به این چهارپاره ی زیبا ازملک اشعرای بهارتوجه کنید می بینید که قافیه هاروچه جوری آورده
بیایید ای کبوترهای دلخواه!
بدن کافورگون، پاها چو شنگرف
بپرید از فراز بام و ناگاه
به گرد من فرود آیید چون برف

سحرگاهان که این مرغ طلایی
فشاند پر ز روی برج خاور
ببینمتان به قصد خودنمایی
کشیده سر ز پشت شیشهٔ در

فرو خوانده سرود بی‌گناهی
کشیده عاشقانه بر زمین دم
به گوشم با نسیم صبحگاهی
نوید عشق آید زآن ترنم

سحرگه سر کنید آرام آرام
نواهای لطیف آسمانی
سوی عشاق بفرستید پیغام
دمادم با زبان بی‌زبانی

مهیا، ای عروسان نوآیین!
که بگشایم در آن آشیان من
خروش بالهاتان اندر آن حین
رود از خانه سوی کوی و برزن

نیاید از شما در هیچ حالی
وگر مانید بس بی‌آب و دانه
نه فریادی و نه قیلی و قالی
بجز دلکش سرود عاشقانه

فرود آیید ای یاران! از آن بام
کف اندر کف‌زنان و رقص رقصان
نشینید از بر این سطح آرام
که اینجا نیست جز من هیچ انسان

بیایید ای رفیقان وفادار!
من اینجا بهرتان افشانم ارزن
که دیدار شما بهر من زار
به است از دیدن مردان برزن

همانطورکه می بینید هربند ازاین چهارپاره دارای دوقافیه اس آن هم درمصراعهای زوج
بنداول شنگرف و برف هم قافیه اندباهم
بنددوم هم خاور ودر
وبه همین ترتیب بقیه ی بندهاهم رعایت شده وهربند دوبیت است درواقع وچهارمصراع ...........
البته گاهی بیت اول هم دارای قافیه است دربعضی چهارپاره ها واین هم اشکالی نداره............
بنابراین شعرتون باید اصلاح شه هم قافیه هاش وهم تعدادمصراعهاش که کمه درواقع .......
بنداول فقط سه مصراعه ودربند آخرهم یه مصراع بازاضافیه
که بایدمرتب شند تا چهارپاره یکدست وزیباشه .....
موفق باشید خواهرخوبم وجسارتم راببخشید من خودم هم
شاگردی بیش نیستم واشعارم پرازاشکاله ..........