ندبه مستانه

ای کاش که شمعی بر پروانه بسازی
از بهر گدا کلبه شاهانه بسازی                
دل بی می و ساغر نتواند به پی عمر
در هر گذری کاش که میخانه بسازی
ای کاش ز ساقی تو نگیری می و باده
با دست خودت کاش که پیمانه بسازی
از نو بشود ساخته این دیده و این دل
هر جا که بدیدی شده ویرانه ، بسازی
از تیرگی خاک برآید گل زیبا
از خاک تو ای کاش که گلخانه بسازی
این رندی و مجنونی و مستی همه حرف است
ای کاش کزین حرف تو دیوانه بسازی
با یار ، گدا همچو شهنشاه جهان است                     
قصر است اگر هم که به کوخ خانه بسازی
ای کاش که از عمق وجودت تو بسوزی
وز دوری او آتش مردانه بسازی
با عشق در آن سوز که شاید بتوانی
زان جاهل و مست عالم فرزانه بسازی
ای کاش چو بهلول رها از غم دنیا
مجنون پی لیلی در مهرانه بسازی
ای کاش که عاشق بشوی ، عاشق دلدار
زین عشق دوصد قصه و افسانه بسازی
گر گمشده تا شام و سحر در پی آن باش
تا بهر تماشایش بهانه بسازی
گر رعیت آن پادشه عشق شدی کاش
دنیا همه را بهر آن یگانه بسازی
ای کاش «محبّ» جای سخن بهر خلایق
در کنج دلت ندبه مستانه بسازی