دعوتنامه

درود

مفعول فاعلاتن مفعول فاعلاتن

مرحبا بر تو محمدعلی عزیز
شعر بلند و زیبایی سرودی
شعری که مولفه های اصولی یک قصیده کامل را دارد
قافیه وزن سبک مضمون و...

اما دوست عزیزم اینها نمیتوانند دلیل زیبایی تمام شعر باشند
برای زیبا شدن یک شعر باید همه زیرکی شاعرانه خود را بکار ببرید
حشو ها را حذف کنیدمثل بنما در کنار عیان

موسیقی شعر...در مصرع های عربی آهنگ شعر بسیار زیبا و گوشنواز است به انها توجه کنید
مثال
امّا بگردمت که ، از اشک من ورایی
زبان شعر که دور از زبان روزنباشد.توجه داشته باشید کهن بودن شعر به کلمات قدیمی نیست بلکه به کهنه بودن عبارات و مضامین بیشتر ارتباط دارد مثل
سایه فکن به عالم
و نکاتی دیگر که سعی میکنم کمتر صحبت کنم
با توجه به سنی که شما دارید اینده ی خوبی در شعر خواهید داشت به شرطی که به شعر امروز برسید

با سلام
ممنونم از تمام عزیزانی که لطف دارند و روی اشعار این حقیر نظراتشوان را می گذارند.
البته که بنده هنوز خود را شاعری کامل و پخته نمی دانم و هنوز در اول راه هستم.
اولا منظور استاد عباسی را دقیق متوجه نشدم اما اگر منظورتان شعر نو است باید بگویم که من بیشتر به شعر کلاسیک علاقه داسته و به نظرم جامعه باید خود را باشعر کلاسیک و اصیل وفق دهد نه اینکه شعر خود را با جامعه و اسم آنرا بگذارند شعر نو و یا شعر معاصر و لحن شعر باید همخوانی با اشعار اصیل داشته باشد نه اشعار جدید شاعران جدید.
اما باز هم از تمام عزیزان متشکرم و باز هم می گویم که من یک شاعر جوان هستم و هنوز شاعری کامل و بالغ نیستم.
بسیار متشکرم.

سلام دوست عزیز
شما نوجوان با استعدادی هستید و مطمئنا با مطالعه و پشتکار در ادامه هم موفق تر خواهید شد.
از حضورتان در این محفل خرسندم،و باری دیگر ورودتان ارج می نهم.

برادر عزیزم ، مجال بحثی شد و بنده اجازه می خواهم که چند خطی را به عرض شما شاعر خوب و دوستانم برسانم.

منظور جناب عباسی ابدا راهنمایی شما به سمت شعر نو یا نیمایی نبوده است.
مقصود نو شدن تعابیر و طرز تفکر شاعر است.
اکثر کلاسیک سرا ها در اوایل شاعریشان به علت انس گرفتن با اشعار قرون گذشته به طور نا خودآگاه زبان شعرشان کهن است،که طبیعی هم هست.
اما این قضیه به مرور زمان و با آشنایی آنان با سروده های شعرای جدیدتر رفع می شود.
واقعا کلاسیک سرای معاصر باید خلاق باشد و مضامین و مفاهیمی بدیع بیافریند.
نه این که فقط تعابیر گذشتگان را تکرار کند.
این امر حاصلی ندارد جز تکرار مکرراتی ضعیف.
تا به کی ما می خواهیم سوختن پروانه را دستمایه ی سرودن کنیم؟
بهتر این نیست خودمان با قوه ی تخیل و تحلیلی که داریم ،خلق معنا کنیم؟؟

شعر گذشتگان زیباست و مایه ی فخر و سربلندی ما
اصلا ما هر چه داریم از آنان است،و این پرسه ی عظیم ادبیات ایران مدیون تک تک آن بزرگواران است.اما نباید در معنا در جا بزنیم و گرفتار سکون شویم.

نکته ی دیگر این که فرمودید جامعه باید خود را با شعر هم سو کند!!
این جمله را اولین بار است می شنوم.!!

تمام مکاتب و سبک های ادبی از قلب جامعه و در فراز و نشیب های آن خلق شده اند.
اگر فردوسی مقلد رودکی بود.عطار مقلد فردوسی،مولانا مقلد عطار و حافظ مقلد مولانا !!! الان تکلیف میراث گران بهای ادبی ما چه بود؟؟
جز این است که حالا انبوه دیوان های شعری را داشتیم با شاعران مختلف و مفاهیمی تکراری؟؟؟
هر کدام از این بزرگان هم شرایط عصر خود را در نظر داشته اند و با برایندی که از اوضاع به دست آورده اند خلق معنا کرده اند.
ما چه بخواهیم چه نخواهیم در این برهه ی تاریخی و در این موقعیت مکانی هستیم،که هستیم.......... اصالت ما این است که خودمان باشیم و بازتابی از جامعه و خود را در شعرمان منعکس کنیم.
اصالت یعنی رسیدن به خود خود واقعیمان،فارغ از تمام چیز ها.
اگر به این مهم دست بیابیم،هم زبان، و هم سبک و لحنمان را هم خواهیم یافت.

بحث من زبان کهنه یا نو نیست .......اصلا......این امر سلیقه ای بیش نیست و شاعر مختار است به انتخاب........ و شعر رستاخیز واژه هاست. بیهوده است اگر ما خود را از گنجینه ای از لغات ظریف و زیبا و خوش آهنگ محروم کنیم ،فقط به دلیل اینکه زبانمان به روز باشد.

مموضوع این است که ما باید با خلاقیت و ابتکارمان تعابیری نو را خلق کنیم...... نباید گرفتار رخوت استفاده ی مکرر از تعابیر خلق شده از سوی گذشتگانمان باشیم.

راز ماندگاری شاعر کلاسیک سرای جدید یک چیز است:
سیال بودن ذهن و تطبیق آن با احوالات درونی و حالات برونی
که این امر منجر به بروز همین نو شدن افکار و مضامین می شود.

جسارت بنده را ببخشید...........در محضر اساتید چون منی باید سکوت اختیار کنیم،ولی من باب تبادل نظر عرض کردم.
منظورم یک روایت کلی بود............و گرنه شعر شما زیباست
آرزوی توفیق روز افزون برایتان دارم.