ماه پیشونی

رفیق من تو که گفتی همیشه میمانی
چه زود رفتی و آنهم تو با چه آسانی
تو  با  معدّلِ  ممتاز  ، فارغ ‌التحصیل
منم  رفوزه ، همان  عاشق  دبستانی
بگو چه شد که غزلواره های غمگینم
نخوانده ، یکشبه شد آیه های شیطانی
شب هزار و یکم می شود که میخوانم
همان که ماندم و رفتی به راه طولانی
کلاغِ قصّه اگر هم به خانه اش برسد
حسن کچل ،  نشود ،  یارِ ماه پیشانی
چقدر مسخره بود آن امیدِ معجزه از
شباهتی ، که ندیدم ، به هیچ عنوانی
ببین که سرمه و تیغ است سهم ما امّا
من  آن  سبیلِ  تراشیده  و تو مژگانی!