گره کور

هرگز نشد که در دلم ، امحا کنم تو را
تا کی  دروغ گفته  و حاشا  کنم تو را
با  تک تک  دقایق من ، جمعی  وُ نشد
یک‌بار از این معادله ،  منها کنم تو را
مانند یک گره  ،  شده ای کور  بر دلم
دندان من شکست و نشد وا کنم تو را
بودی تو کعبه ی  دل  وُ  باور  نداشتم
تقدیم ، مثل مسجد الاقصی کنم تو را
با این‌همه  غرور ، که خرج تو کرده ام
اصلاً عجیب  بود  ، که اهدا  کنم تو را
امّا به محض اینکه تو را  بر زبان سرود
رفتی و سهم من شده ،نجوا کنم تو را
دوری و عادتم شده،حالا به‌وقت خواب
با چشم های بسته ، تماشا  کنم تو را
رفتی و بذر گریه ،به این سینه کاشتی
میترسم اشک من،که‌شکوفا کنم تو را
میدانِ  مینِ  بغضِ  میانِ  گلوی  من
ديگر رمق نمانده ، که خنثی کنم تو را
تسلیم خاطرات  نشو  دل  ،  فرو نریز
جنگیده ام مدام ، که سرپا  کنم تو را